როცა ვინმე მეკითხება სად ვმუშაობ, ვისთან ვმუშაობ,
რას ვაკეთებ და როგორ ვაკეთებ, მათთვის ყველაფერი რომანტიულ საბურველში ეხვევა. „აუ
რა მაგარი ბუნებაა...“; „აუ რა საინტერესოა ისტორიის მასწავლებლობა...“; „რა საყვარელი
ბავშვები არიან“; „რა ლამაზი ნისლია...“; „იქ კოშკებიცაა ხო?“; „აუ თეთნულდზე შემდეგ
თხილამურებით ისრიალებ, არა?“ და ა.შ.
ეს ყველაფერი შემდეგ მოვიდა. მაგრამ იქამდე იყო ბევრი
ეჭვი და გაურკვევლობა. რომ ვფიქრობ ამაზე, იმ აღფრთოვანებული ადამიანების ორი პროცენტიც
არ გამოიყენებდა იგივე შანსს. ვერც იმას ვიტყვი, რომ მათთვის ეს მცდელობა პირველივე
ჯერზე წარმატებული იქნებოდა. ფაქტი ისაა, რომ თავიდან არ იცი რა როგორ იქნება. შენი
არჩევანიც სასწორზე ჰკიდია. ან ძალიან კარგად სრულდება ყველაფერი, ან ძალიან ცუდად.
აქ „საშუალოდ“ ვერ იქნები.
ამას იმიტომ ვამბობ, რომ იმ ლამაზი სურათების , ლამაზი
ბავშვების, საინტერესო გაკვეთილების და არანაკლებ საინტერესო ცხოვრების უკან აუცილებლად
იმალება მცირე განსაცდელები, შეცდომები და ხიფათები, რომელიც მხოლოდ მე ვიცი და არა
ჩემი ამ ცხოვრების „დამთვალიერებლმა“. ლამაზი სურათი რომ გადაიღო, ზოგჯერ დიდ ლოდებზე
უნდა აძვრე; ლამაზ ბავშვი რომ ლამაზად იქცეს, აუცილებლად მისი ინდივიდუალობა უნდა აღიარო;
საინტერესო გაკვეთილი რომ ჩაატარო, ძალიან ბევრი უნდა იკითხო და ღამეები ათენო; საინტერესო
ცხოვრება რომ შედგეს, ეს ყველაფერი ერთმანეთს უნდა დაუკავშირო. ეს ბეწვის ხიდზე სიარულს ჰგავს, რაც მთლიანობაში დიდ
ძალისხმევას მოითხოვს.