მიუხედავად იმისა, რომ დღეს მესამე გაკვეთილი მაქვს, ადრე ვიღვიძებ, - როგორც ყოველთვის. საშუალოდ, ღამით მხოლოდ ოთხი საათი მძინავს. ნახევრადმიხურული კარებიდან სვანური ფეჩის ღუღუნი სწვდება ყურათასმენას. ვფიქრობ, ამ დილით, გარეთ რა სიუხვით დამხვდება თეთრი ნალექი და ნელნელა ვიზლაზნები, - გაკვეთილების გეგმა შედგენილი მაქვს, ყველა საჭირო რესურსი ჩალაგებული , - და არც ვჩქარობ. ნელა ვსვამ ჩემს ჩამოტანილ სანაქებო ჩაის გახუხულ პურთან ერთად და სკოლისკენ მივდივარ. გზა მოყინულია და სიარული მიჭირს, - ორი ჩანთით , მითუმეტეს. ბავშვები მიერთდებიან გზადაგზა და ხანდახან, გზამკვლევობასაც მიწევენ.
ბავშვებს ჩემი დანახვა უხარიათ, - ყოველ შემთხევვაში მე ასე ვგრძნობ. ვცდილობ , ყოველთვის ფერადი ტანისამოსი მეცვას, ზამთარში სვანეთის ერთთეთროვნებაც გვეყოფა. ვფიქრობ, ეს მოსწავლეების განწყობაზე დადებითად მოქმედებს. თავიდან ვგრძნობდი, რომ მათი მკაცრი ბუნებისთვის ცოტა უჩვეულოც კი იყო ამდენი ფერადი წინდები და კაბები, მაგრამ მათთვის ახლა უკვე ასეთი ვარ და ოდნავ მუქ ფერებში გადაწყვეტილი რომ მნახონ, ვიცი, რომ მაშინვე მკითხავენ მიზეზს ☺